Kairos/Chronos en gestandaardiseerde tijd en je interne klokje: dat een kind gaat lopen of praten, gebeurt op een eigen tempo.  

Leren is een proces van binnen naar buiten. Je kunt daar buiten wel iets doen of vragen, maar je weet niet wat er van binnen gebeurt. Zo’n leerproces is daarbij niet gebonden aan de kloktijd maar een intern gegeven van ieder mens.  

Hoe doe je dit dan in de praktijk? Ik denk dat oa. Fontys ICT daar een mooi voorbeeld in is. Zij kunnen ook niet anders want dit vakgebied vraagt hier om.  

In een veranderende wereld is het belangrijk dat mensen zelf richting geven en sturen in hun leven, werken en leren. Daarvoor is vertragen, reflecteren en nadenken essentieel. Als je voertuig alsmaar sneller gaat verlies je anders op een gegeven moment de macht over het stuur. De mogelijkheid om zelf te sturen.  

In een wereld waarin de kloksnelheid van de computer blijft toenemen, is het heel belangrijk dat tempo niet over te nemen maar zelf te vertragen om tijd te nemen om te luisteren naar de zwakke signalen van je gevoel.  We zijn immers voelende wezens die denken.  

Ook nodig is het om hierover te communiceren, wat gebeurt er van binnen? Alleen jij weet, voelt, ervaart wat er in jouw gebeurt en speelt. Door het te communiceren kan je het met anderen delen. Vandaar dat Arnold Cornelis in het boek ‘De Vertraagde Tijd’ ook spreekt over ‘communicatieve zelfsturing’ Ik denk dat Covey met proactief doelt op eenzelfde inside-out beweging.