Het is een maandag in januari, jaartal 2044. In het verleden noemde we een van deze dagen nog de meest depressieve van jaar maar hier is nu niks van te merken. Ik word wakker als de zon opkomt, hoe laat het is kan ik zien op de klok maar interesseert me niet perse. Ik heb geen afspraken deze ochtend dus kan rustig aan de dag beginnen. Wel is een groepje dat bij elkaar komt om oefeningen te doen, daar pak ik even een uurtje van mee. Ik loop daarna even ons voedselbos in, om even wat fruit te halen dat nu rijp is. Vandaag wordt het een ananas en een peer. Ook drink ik wat water uit de kraan met een heel klein beetje limoensap.

Het is inmiddels zo’n 15 jaar geleden dat de zelfrijdende auto er ineens was. We hebben nog maar zo’n 25 procent nodig van het aantal auto’s in 2020 doordat naast het zelfrijdende vermogen er een intelligent systeem (waarvan we allemaal decentraal eigenaar van zijn en basisinkomen genereert) werkt dat slim ritten combineert van alle aanbieders. De verantwoordelijkheid ligt nu bij de aanbieder om ervoor te zorgen dat het vervoermiddel optimaal ingezet kan worden zonder verstoringen. Zo is er afgerekend met geplande veroudering van vrijwel alle producten, we kopen niets meer maar hebben toegang tot warmte, licht en dus ook vervoer. Het gevolg was dat alle parkeerplaatsen in de dorpen en alle steden overbodig waren.

Het plan is toen ontstaan om deze vrijgekomen ruimte vol met groen, met name bomen te planten. Niet alleen goed voor ons welzijn, maar ook voor de planeet. De oplossing voor klimaatverandering was namelijk vrij simpel en technisch al lang mogelijk; ga massaal bomen planten. De economische tsunami van 2022 bracht naast ellende ook de mogelijkheid om het echt anders te gaan doen, los van alle bestaande belangen waarin we gevangen leken te zitten. Ook de voedselvoorziening leek in de problemen te komen, maar door juist alles te vergroenen met de tegelijkertijd de intentie dat dit ook een voedselbos zou zijn is ook dat gevaar geweken. De hele leefomgeving is omgetoverd tot een zelforganiserende oase waarin mensen genieten van rust en ruimte. En ook nog eens goed voor de planeet en al haar bewoners.

Tijdens het wassen en aankleden laat ik even een scan maken van mijn lichaam en ook mijn ontlasting wordt onderzocht. Het toilet is zo ingeregeld dat er ook weer bruikbare stoffen van mijn ontlasting wordt gemaakt, afval is immers weer voedsel voor het bos. Na het tanden poetsen zonder fluoride en mijn zelfgemaakte broek aan te doen ben ik klaar voor de dag.

Ik zet mijn GigaGlass op zodat ik berichten kan lezen en verzenden. Een hele computer zit ingebouwd in het montuur en de input verloopt door een verbinding met mijn gedachten. UIt veiligheidsoogpunt is dat eenrichtingsverkeer. Ik denk ‘berichten doornemen’ en stuk voor stuk verschijnen ze voor mij, kan ik ze lezen, erop reageren of verwijderen als ik er niks mee wil. Er komt overigens nauwelijks spam meer binnen omdat de ‘markten’ als dusdanig overbodig zijn geworden en iedereen heel bewust bezig is met de focus van aandacht op wat men wel wil: rust, eenvoud en elegantie.

Na de berichten ga ik eens op zoek wat ik vandaag wil creëren. Zit er nog muziek in mij of een gedicht? Al langer ben ik bezig om een memoir op te schrijven. Niet om iets te verkopen ofzo want we leven immers in een vrije gift maatschappij, maar meer als een stukje zelfreflectie en inzichten verwerken. Het is heerlijk om bij een kabbelend beekje te mijmeren en schrijven over mijn belevenissen van voor, tijdens en na de grote transitie.

Samen met wat oude vrienden heb ik afgesproken om te lunchen. We spreken een uur eerder af zodat we gezamenlijk de maaltijd kunnen voorbereiden en kunnen bekijken wat Moeder Natuur ons geschonken heeft. Het wordt een heerlijke salade met walnoten, bessen en zelfgemaakt gelei. We denken terug aan de dolle vakanties, toen ik 18 was, die we samen hadden en kaan avonden, zoals we dat toen noemden. Wat enorme voorraden snoep en chips konden wij naar binnen werken. Nu we erop op terugkijken kunnen we er vreselijk om lachen en hebben er geen schuldgevoel bij. We waren immers jong, verdiende zelf wat bij in de tijd en het was allemaal zo goedkoop die overvloed.

Ondertussen delen we dan wat ons bezig houdt. Van anderen hoor ik ook dat ze bezig zijn met hun memoir te schrijven. Leuk om te doen want iedereen die ik hoor doet er weer nieuwe inzichten uit op. We leven immers vooruit en geven achteraf betekenis. Dan pas wordt de logica erachter zichtbaar, terwijl we voor die tijd dachten dat we maar deden. Met de tijd is het vertrouwen in onszelf, het volgen van ons hart en het universum steeds sterker geworden. Het is magisch om dat te ontdekken en waar het eerst erg bijzonder was, is het nu doodgewoon, natuurlijk, zo werkt het nu eenmaal.